BUNDZ PO PAŃSKU

Będąc w jednej z uroczych knajpek w Zakopanem, w menu natrafiłam na przepis „Bundz po pańsku”. Wtedy już wiedziałam, że bundz to:

Bundz (bunc) to ser z mleka owczego, rodzaj twarogu. Proces produkcji buncu w pierwszej fazie wygląda tak samo jak wytwarzanie oscypków. Zlane do „puciery” mleko „klaguje” się, czyli doprowadza do ścięcia białka zawartego w mleku przez enzymy zawarte w podpuszczce z żołądków młodych cieląt. Powstały skrzep serowy parzy się następnie przez kilka minut w temperaturze około 70 °C. Ser odcedza się na płótnie w postaci dużych brył. Otrzymuje się ser o łagodnym smaku. Produkowany jest głównie na Podhalu.

Walory smakowe buncu nie są stałe. Najsmaczniejszy jest bunc z wiosennego wypasu owiec, z maja, ma nawet swoją zwyczajową nazwę: bunc majowy.  Jeszcze do nocy św. Jana tradycyjnie uważany jest za przysmak.[1]

Moim zdaniem w konsystencji smaku bardzo przypomina mozzarellę. Sprzedawany jest w wersji na słodko i słono. tu wykorzystałam słony bundz.

Nie jedliśmy tego przysmaku, ale składniki zapamiętałam i zrobiłam go w domu. W przepisie był jednak ocet balsamiczny, za którym ja osobiście nie przepadam, dlatego ten składnik zastąpiłam po prostu oliwą z oliwek.

Składniki

-        Bundz

-        Pomidory

-        Bazylia

-        Płatki migdałów

-        Sól

-        Oliwa z oliwek ( ocet balsamiczny)

Plasterki bundza układa się na talerzu, na przemian z plastrami pomidorów (lub jak kto woli), posypuje się poszatkowaną bazylią. Delikatnie soli, posypuje uprażonymi płatkami migdałowymi i polewa oliwą z oliwek ( skrapia octem balsamicznym).

Potrawa ta, to taki polski odpowiednik włoskiego caprese.

---

[1] http://pl.wikipedia.org/wiki/Bundz